|
Draumen som
gjekk i oppfylling
Det var eit år han Hans
Olsa låg i heimeroren, men slapp opp for agnsild. Det
spurtes om sild i Gratangen. Då heiv han Elleseus, naboen
hans, tre 150-maskingar i båten og fekk han Hans Olsa
og gluntan med seg og fór dit innetter.
Og det blei last i ottringen
på natta, seks tønner sild. Det var som ein leik.
Men det lakka og lei mot jul, og dei tenkte på julreia.
Dei tok på heimtur og rodde svartstilla frå Rollnes
vestover Vågsfjorden. Han Hans Olsa hadde hatt ein slik
ekkel draum om natta. Han sa beint ut at gjekk det han og hannes
vel etter denne dagen, så skulle han gje ein klekkeleg
gave til ei god sak.
Ikkje før hadde han sagt
dette, så begynte han å kule frå sør,
og då dei kom framimot Tronesbygda var han reine tavrokket.
Dei måtte med ein gong duve med to klør. Då
kom det ei kvass rosse. Råa slo seg under æsingen
på båten, og han Hans Olsa sprang lynrapt fram til
festbeten. "Der var det bud etter oss, der var draumen
eg hadde i natt." Båten tok inn vatn, men han Adolf
fekk rakken ifrå i ei hast, råa klar, lauparen opp
og fekk seglet letta.
Så sette dei seks klør
med ein gong, og med det gjekk dei ut Toppsundet og stod han
opp til Elgsnes. Men då var han så sterk at då
dei hadde drege framreie i land på Elgsnessanden, måtte
dei ligge tre mann på dreggen for at ikkje båten
skulle drage etter og reie av. Dette var i veka før jul.
Så egnde dei line med silda
og tenkte på julreia. Dei dreiv med Stappegrunnen nord
i Andfjorden og hadde nattlæger i Grøtaværran.
Men han Hans Olsa fekk ikkje draumen frå seg. Det blei
eit eller anna som kom til å hende.
Tollesmessdagen låg dei
og drog igjen. Då kom uveret så brått over
dei at han Jørn og han Ludvik måtte kutte linparten
og fekk ein stamp line overståanes. Dei kom i land i Grøtaværran
og gjorde julhandel der. Men neste dagen, julaftan, ga han seg
og dei ville heim. Dei vatt med to klør og låg
i retning på Måsskjeran rett i sør for godt
ståanes vind. Begge båtane var i lag. Han Ludvik
segla føre. Faren, han gammel-Jørn, sat i halsen,
og han Hans Olsa sat i midtrommet.
Han Elleseus segla etter. Han
var frå Tromsø og var ein uvanleg flink seglar.
Då kom der ei bakrossa, og han Elleseus ropte: "Ta
laus dragjet." Og med eitt datt råseglet ned. Men
same rossa råka båten hans Ludvik. Dei var ikkje
snar nok å fire før rossa nådde seglet. Rossa
tulla på baken og løfta båten opp framme
i ein blunk, vridde båten om og sette han på ende,
og båten stod tørr frå skotrommet og fram.
Så kippa han båten om og alle kom i havet.
Då ropte han Hans Olsa:
"Skynd dokker glunta." Han Elleseus var snarrådig,
og han hadde han Adolf og han Martin Pettersa med seg. Dei var
glupe karar på sjøen. I et vesk kom dei seg attåt
kvelvet og fekk først tak i han gammel-Jørn. I
le av kvelvet stod han Elleseus og heldt han Ludvik i eine handa
og med venstrehanda heldt han fast i lottet. Under hong han
Hans Olsa i føttene hans Ludvik. Då kjende han
Ludvik at han Hans Olsa løssa taket og glei ned i sjøen.
Det blei ei slik straumia av
båten at ho tok han Hans Olsa i luvart. Då heiv
han Elleseus seg tvers over kvelvet mens han Adolf og han Martin
heldt i føttene hans. Så stod han på hau
i sjøen og famla til han fekk tak i han Hans Olsa og
drog han opp. Men han var alt daud. Draumen som han Hans Olsa
hadde vore så redd for, var no gått i oppfylling.
|